ലഞ്ച് കഴിഞ്ഞ് രണ്ടു മണിയ്ക്കുള്ള മീറ്റിംഗിനു വേണ്ടിയുള്ള
ഒരുക്കത്തിനിടയിലാണ് രാജേഷിന്റെ ഫോണ് വന്നത്. രാജേഷും നീലിമയും ഞങ്ങളുടെ
അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളാണ്. രാജേഷ് നാട്ടില് എന്റെ അയല്വക്കമാണ്. അവര്
അമേരിക്കയിലെത്തിയിട്ട് രണ്ടുവര്ഷമാവുന്നതേയുള്ളൂ. ""അനിലേട്ടാ,
അച്ഛന് ഒന്നു വീണു. ബോധം പോയി ഞാന് ഹോസ്പിറ്റലില് നിന്നാണ്
വിളിക്കുന്നത്.''
രാജേഷ് ഇത്രയും പറഞ്ഞ് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. എനിക്കും
എന്തു പറയണം എന്നറിയാത്ത അവസ്ഥ. രാജേഷിന്റെ പേരന്റ്സ് കഴിഞ്ഞ മാസമാണ്
എത്തിയത്. നീലിമ പ്രഗ്നന്റാണ്. അടുത്തമാസമാണ് ഡേറ്റ്. അതിന് സഹായിക്കാനായി
വന്നതാണ് അച്ഛനും അമ്മയും.
രാജേഷിനെ ആശ്വസിപ്പിച്ച് ഞാന് വിവരങ്ങള്
ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. വന്നപ്പോള് തൊട്ട് നല്ല തണുപ്പും സ്നോയുമായതുകൊണ്ട്
അച്ഛനുമമ്മയും വീട്ടില്ത്തന്നെയായിരുന്നു. ഇന്നുച്ചയ്ക്ക് കുറച്ചു വെയിലു
കണ്ടിട്ട് അച്ഛന് ഒന്ന് നടക്കാനിറങ്ങിയതാണ്. വീടിനടുത്ത് തന്നെ
സൈഡ്വാക്കില് സ്നോയില് തെന്നിവീണു. നെയ്ബറാണ് കണ്ട് വിവരം നീലിമയോട്
പറഞ്ഞത്. അപ്പോള്ത്തന്നെ 911 വിളിച്ച് ഹോസ്പിറ്റലില് കൊണ്ടുപോയി. ഇപ്പോഴും
അബോധാവസ്ഥയിലാണ്. തലച്ചോറില് ക്ലോട്ടുണ്ടെന്നും ഉടന് സര്ജറിക്ക്
കയറ്റുമെന്നാണ് രാജേഷിന് മനസ്സിലായത്. പക്ഷെ പ്രശ്നം അവിടംകൊണ്ടും
തീരുന്നില്ല. രാജേഷ് അച്ഛനുമമ്മയ്ക്കും ഹെല്ത്ത് ഇന്ഷുറന്സ്
എടുത്തിട്ടില്ല പോലും. അമേരിക്കയില് വിസിറ്റിന് വരുന്ന ആള്ക്കാര്ക്ക്
ഇന്ഷുറന്സ് എടുത്തില്ലെങ്കില് മുഴുവന് ചിലവും കൈയില് നിന്നു
കൊടുക്കേണ്ടി വരും. ഇവിടത്തെ ആശുപത്രി ചിലവ് എന്നു പറയുന്നത് ഭീമമായ
തുകയാണ്.
ഉടനെയെത്താമെന്ന് പറഞ്ഞ് ഞാന് ഫോണ് വച്ചു. എനിക്കും ഒരു
എത്തുംപിടിയും കിട്ടുന്നില്ല. ഇത്രയും കാലം ഇവിടെ ജീവിച്ചിട്ട് ഇതാദ്യത്തെ
അനുഭവമാണ്. മാനേജരോട് കാര്യം പറഞ്ഞ്, മീറ്റിംഗ് ക്യാന്സല് ചെയ്തിട്ട്
ഞാന് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് തിരിച്ചു. മുക്കാല് മണിക്കൂര് ഡ്രൈവ് ഉണ്ട്. നീനയെ
വിളിച്ചപ്പോള് നീന ഹോസ്പിറ്റലിലാണ്. അച്ഛനെ ആംബുലന്സില്
ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയ ഉടന് നീലിമ നീനയെ വിളിച്ചു. ആംബുലന്സില്
രോഗിയല്ലാതെ ആരും കയറാന് അവര് അനുവദിക്കില്ല. നീന വന്നാണ് അമ്മയെയും
നീലിമയെയും ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയത്. നീലിമ ഇതുവരെ ഡ്രൈവിംഗ്
പഠിച്ചിട്ടില്ല.
അച്ഛനെ സര്ജറിക്ക് കയറ്റിയെന്നും വളരെ
സീരിയസാണെന്ന് തോന്നുന്നു എന്നും നീന പറഞ്ഞു. ഞങ്ങളുടെ മറ്റ് ഫ്രണ്ട്സിനെ
വിളിച്ച് വിവരം പറയാന് ഞാന് നീനയോട് പറഞ്ഞു.
എന്നാലും രാജേഷ് എന്താണ്
ഇന്ഷുറന്സ് എടുക്കാതിരുന്നത്? ഇനി ഇന്ഷുറന്സ് എടുക്കണമെന്ന് രാജേഷിന്
അറിയില്ലായിരുന്നോ? അങ്ങിനെയൊരു കാര്യത്തെക്കുറിച്ച് നേരത്തെ
ചോദിക്കാഞ്ഞതില് എനിക്കും വിഷമം തോന്നി.
രാജേഷും നീലിമയും
അമേരിക്കയിലേക്ക് പ്രൊജക്ട് കിട്ടി വരുന്നതിനു മുമ്പ് ബാംഗ്ലൂരായിരുന്നു.
ആദ്യമായിട്ടാണ് ഇന്ത്യയ്ക്ക് പുറത്തേക്ക് തന്നെ വരുന്നത്. ഇവിടുത്തെ ഓരോ
കാര്യങ്ങളും ഞാനും നീനയുമാണ് അവര്ക്ക് പറഞ്ഞ് കൊടുത്തത്. എന്തു
നിസ്സാരസംശയമുണ്ടെങ്കിലും വിളിക്കും.
പ്രെഗ്നന്റായപ്പോള്
ഗൈനക്കോളജിസ്റ്റിനെയൊക്കെ നീനയാണ് കണ്ടുപിടിച്ച് കൊടുത്തത്. ഇവിടത്തെ
കാര്യങ്ങളൊക്കെ മനസ്സിലാക്കി വരുന്നതേയുള്ളൂ
രണ്ടുപേരും.
ഇന്ഷുറന്സിന്റെ കാര്യം
വിട്ടുപോയിരിക്കും.
പൈന്മരങ്ങള് ഇരുവശത്തുമായി നിറഞ്ഞു
നില്ക്കുന്ന റോഡിലൂടെ ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ പാര്ക്കിംഗ് ലോട്ടിലേക്ക് ഞാന് എത്തി.
ഇടതുവശത്തായി ഉള്ള ബില്ഡിംഗിന്റെ മുമ്പില് എമര്ജന്സി എന്ന്
എഴുതിയിരിക്കുന്നു. ഞാന് അങ്ങോട്ട് നടന്നു. നല്ല തണുപ്പുണ്ട്.
പാര്ക്കിംഗ് ലോട്ടില് അങ്ങിങ്ങായി മഞ്ഞുകൂമ്പാരങ്ങള്. എമര്ജന്സിയുടെ
വെയിറ്റിംഗ് റൂമിലാണ് അവരൊക്കെ.
""നീനാ, നീലിമ വല്ലതും പറഞ്ഞോ? അവര്
ഇന്ഷുറന്സ് എടുത്തിട്ടില്ല.''
അനീ, ആദ്യം സര്ജറി കഴിയട്ടെ.
ബാക്കിയൊക്കെ നമ്മുക്ക് വഴിയുണ്ടാക്കാം.'' നീന ഇങ്ങനെയാണ്, ചെറിയ
കാര്യങ്ങളില് ടെന്ഷനടിക്കും, എന്നാല് ഇതുപോലെയുള്ള പ്രശ്നങ്ങളില്
എന്നേക്കാളും ധൈര്യവും!
ഞാന് നീനയുടെ കൂടെ അകത്തേക്ക് നടന്നു.
വെയിറ്റിംഗ് റൂമില് നീലിമ അമ്മയുടെ കൈപിടിച്ച് ഇരിക്കുന്നു. രാജേഷ്
അടുത്തുതന്നെ തല കുനിച്ചിരിക്കുന്നു.
എന്നെക്കണ്ടതും അമ്മയും
നീലീമയും വിങ്ങിപ്പൊട്ടി.
""നിങ്ങള് ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കാതെ. എല്ലാം
ശരിയാവും.''
ഞാന് രാജേഷിനെ കൂട്ടി കുറച്ച് മാറിയിരുന്നു.
ഇന്ഷുറന്സ് ഉണ്ടെങ്കിലും ഇല്ലെങ്കിലും ഏറ്റവും നല്ല ചികിത്സ തന്നെ
ഡോക്ടര്മാര് ചെയ്യും. പണം ഡിസ്ചാര്ജ് ചെയ്യുന്നതിനു മുമ്പ് അടച്ചാല്
മതിയത്രേ. ഇന്ഷുറന്സിന്റെ കാര്യമൊക്കെ രാജേഷിനറിയാമായിരുന്നു.
അന്വേഷിച്ചപ്പോള് രണ്ടുപേര്ക്കും കൂടി ഏതാണ്ട് മൂന്നൂറു ഡോളറോളേം മാസം
ആവുമെന്നറിഞ്ഞപ്പോള് വേണ്ടെന്ന് വച്ചതാണ്. അത്യാവശ്യം പനിക്കും
മറ്റസുഖങ്ങള്ക്കുമുള്ള മരുന്നുകള് അവര് നാട്ടില് നിന്ന് കൊണ്ടുവന്നു.
രണ്ടുപേര്ക്കും കാര്യമായ അസുഖങ്ങളൊന്നുമില്ലതാനും.
മാസം മുന്നൂറ്
ഡോളര് എന്നു പറയുന്നത് ഒരാളുമാത്രം ജോലി ചെയ്യുന്ന ഒരു കുടുംബത്തിനെ
സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വലിയ തുക തന്നെയാണ്. മാസം കിട്ടുന്ന ശമ്പളം ടാക്സും,
വീട്ടുവാടകയും, കാറിന്റെ ലോണും, മറ്റു ചിലവുകളുമൊക്കെ കഴിഞ്ഞാല് പിന്നെ
ഒന്നും കാണില്ല. ഇവിടെ ജീവിക്കാന് തുടങ്ങിയിട്ട് വര്ഷങ്ങള്
ഇത്രയുമായിട്ടും ഞങ്ങളുടെ അവസ്ഥയും ഇതൊക്കെതന്നെ. കൂടിവരുന്ന
ജീവിതച്ചെലവുകള്. കൈയിലുള്ളതെല്ലാം ഇട്ട് ഒരു വീടുവാങ്ങി അതിന്റെ
മോര്ട്ട്ഗേജും കുട്ടികളുടെ ആവശ്യങ്ങളും ഒക്കെയായി സേവിംഗ്സ് തീരെ കുറച്ച്
മാത്രം. അതിനിടയില് നാട്ടിലോട്ട് ഒരു യാത്ര വന്നാല് സേവിംഗ്സ് തകിടം
മറിയും. എല്ലാവരുടെയും അവസ്ഥ ഇതൊക്കെത്തന്നെ.
സര്ജറിക്ക്
മുപ്പതിനായിരം ഡോളറിനടുത്താവുമെന്നാണ് ഹോസ്പിറ്റലില് നിന്നു കിട്ടിയ
എസ്റ്റിമേറ്റ്. ഞാന് രാജേഷിനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. അപ്പോഴേയ്ക്ക് ഞങ്ങളുടെ
മറ്റു സുഹൃത്തുക്കള് ജേക്കബും മഹേഷും ജോണും എത്തി. ഞാന് അവരോട്
ഇന്ഷുറന്സിന്റെ കാര്യം സംസാരിച്ചു. ഇത്രയും കാഷ് ഇത്രവേഗം
സംഘടിപ്പിക്കുകയെന്നത് അത്ര എളുപ്പമല്ല എന്ന് ഞങ്ങള്ക്കറിയാം
എന്തെങ്കിലും വഴി കണ്ടേ തീരൂ.
അധികം താമസിയാതെ ഡോക്ടര് രാജേഷിനെ
വിളിച്ചുസംസാരിച്ചു. സര്ജറി നന്നായി പോയി. ബ്രെയിനില് ക്ലോട്ടുണ്ടായത്
നീക്കം ചെയ്തു. ഒരാഴ്ചയെങ്കിലും കിടക്കേണ്ടിവരും. ഞങ്ങള് എല്ലാവരും അച്ഛനെ
കയറിക്കണ്ടു. മയക്കത്തിലാണ്. ഇന്നിനി എല്ലാവരും കൂടി ഇവിടെ നില്ക്കണ്ട
കാര്യമില്ല. അച്ഛന്റെയടുത്ത് ആരെയും ഇന്ന്
നില്ക്കാനനുവദിക്കില്ല.
ഞാന് നീനയുടെ കൂടെ നീലിമയെയും അമ്മയെയും
നിര്ബന്ധിച്ച് വീട്ടിലേക്കയച്ചു.
ഹോസ്പിറ്റല്
അഡ്മിനിസ്ട്രേറ്റര് മഹേഷിനെ വിളിപ്പിച്ചു. ഞാനും കൂടെ ചെന്നു.
സര്ജറിക്കും ഒരാഴ്ചത്തെ താമസത്തിനും മരുന്നുകള്ക്കുമെല്ലാം കൂടിയുള്ള
ചിലവുകള് എഴുതിയ പേപ്പര് അയാള് ഞങ്ങള്ക്ക് തന്നു. നാല്പത്തിരണ്ടായിരം
ഡോളര്. ആ പേപ്പര് രാജേഷിന്റെ കൈയിലിരുന്ന് വിറച്ചു.
""അനിലേട്ടാ,
എന്റെ അക്കൗണ്ടില് എല്ലാം കൂടി ഒരു മൂവായിരം ഡോളര് കാണും. നീലിമയുടെ
ഡെലിവറിക്കും മറ്റു ചിലവുകള്ക്കുമായി മാറ്റിവച്ചതാണ്. ഇവിടെ ക്രെഡിറ്റ്
ഹിസ്റ്ററി ഇല്ലാതെ ഒരു ലോണ്പോലും കിട്ടില്ലല്ലോ. നാട്ടില് നിന്ന്
എങ്ങനെയെങ്കിലും സംഘടിപ്പിക്കാം. പക്ഷെ അതിന് കുറച്ച് സമയം
വേണ്ടിവരും.''
""രാജേഷ് താനിങ്ങനെ വിഷമിക്കാതെ, ഞങ്ങളൊക്കെയില്ലേ.
ഏതായാലും അച്ഛന് ഓക്കേയായല്ലോ. അതുമതി.''
രാജേഷിനെ കൂട്ടി ഞാന്
കാന്റീനിലേക്ക് പോയി. അവിടെ ജോണും, മഹേഷും, ജേക്കബും പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ വേറെ
കുറച്ചു സുഹൃത്തുക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങള് ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ട്
കാലാവസ്ഥയെക്കുറിച്ചും, ഹോസ്പിറ്റല് സൗകര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചും
സംസാരിച്ചു. ഒരാഴ്ചയ്ക്കുള്ളില് സംഘടിപ്പിക്കേണ്ട നാല്പത്തിരണ്ടായിരം
ഡോളറിനെക്കുറിച്ച് മാത്രം ആരും സംസാരിച്ചില്ല.
അടുത്ത
നാലഞ്ചുദിവസങ്ങള് കൊണ്ട് അച്ഛന് നല്ല ഇംപ്രൂവ്മെന്റ് ഉണ്ടായി. ഞങ്ങള്
അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കള് എല്ലാ ദിവസവും ഹോസ്പിറ്റലില് വന്നുപോയി. ഞങ്ങളുടെ
ഭാര്യമാര് മായയ്ക്കും അമ്മയ്ക്കും റൈഡ് കൊടുക്കുകയും ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കി
അവര്ക്കെത്തിക്കുകയും ചെയ്തു. ഞങ്ങളുടെ കുട്ടികള് അച്ഛനുവേണ്ടി മുടങ്ങാതെ
പ്രാര്ഥിക്കുകയും ''Get will soon'' കാര്ഡുകള് ഉണ്ടാക്കി ഹോസ്പിറ്റലില്
കൊണ്ടുവരികയും ചെയ്തു.
അച്ഛനെ ഡിസ്ചാര്ജ് ചെയ്യുന്നതിന് തലേന്ന്
നാല്പത്തി അയ്യായിരം ഡോളര് ഞങ്ങള് രാജേഷിന് കൈമാറി. ഹോസ്പിറ്റലിലെ
ബില്ലടയ്ക്കാനും വരുന്ന ദിവസങ്ങളിലേയ്ക്കുള്ള മരുന്നുകള്ക്കുമൊക്കെ അത്
ധാരാളം മതിയാകും.
ഈ നാല്പത്തിയയ്യായിരം ഡോളറില് ഞങ്ങളില്
ചിലരുടെ അമേരിക്കന് ഡ്രീം ഹോമിനു വേണ്ടിയുള്ള സമ്പാദ്യമുണ്ട്,
കുട്ടികളുടെ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഫീസിനുവേണ്ടി കരുതിയതുണ്ട്, ഇഷ്ടപ്പെട്ട
കാറിനുവേണ്ടി മാറ്റിവച്ചതുണ്ട്, പ്രിയപ്പെട്ടവരെ കാണാന് നാട്ടിലേക്ക്
പോവാനുള്ള ടിക്കറ്റിനായി കരുതിയ തുകയുണ്ട്; അതിലെല്ലാമുപരി ഏതു
രക്തബന്ധത്തെക്കാളും കരുത്തുറ്റ പ്രവാസജീവിതത്തിന്റെ തീയില് കുരുത്ത, ഈ
കൊടുംതണുപ്പില് തണുത്തുറയാത്ത സൗഹൃദത്തിന്റെ ഊഷ്മളതയുണ്ട്,
നന്മയുണ്ട് സ്നേഹമുണ്ട്!